“I need to soak up some energy from a live show” riep Leyla McCalla ons toe vanaf het podium van een goed gevuld AB Theater. Ze had gans de nacht de wacht gehouden in het ziekenhuis in Turnhout bij één van haar tweelingkindjes dat ziek geworden was na haar passage daar in De Warande. Alles goed afgelopen en het was een gelukkige Leyla die blij was haar muziek te mogen delen met een aandachtig en enthousiast AB publiek.

Ze voelt zich eigenlijk nog te jong om volwassen te worden en als moeder van drie kinderen te fungeren vertelde McCalla ons. Zoiets overkomt je nu eenmaal en haar moederliefde is groot, maar het is moeilijk kiezen tussen gezin en haar geëngageerde, muzikale passie. De uit Haïtiaanse ouders geboren Leyla McCalla voelt zich naar eigen zeggen geen protestzanger, maar wil enkel sociale en menselijke wantoestanden aanklagen in haar songs, zo een discussie openen en mensen tot nadenken aanzetten. Haar sociaal medeleven zit in haar genen met Haïtiaanse ouders die immigreerden in New York en een vader die opkwam voor de rechten van de Haïtiaanse vluchtelingen en een moeder die met haar organisatie Dwa Fanm vocht tegen huishoudelijk geweld. Vandaag woont ze met haar gezin in New Orleans en door haar afkomst kan ze zich des te beter inleven in de hedendaagse problemen rond racisme, armoede of migratieproblematiek. De titel van haar nieuwste album “Capitalist Blues” laat dan ook niets aan de verbeelding over. Leyla is een klassiek geschoolde celliste, die zowel in het Engels, Frans als het Creools zingt. Voor “Capitalist Blues” zette ze echter haar cello opzij en koos voor banjo en elektrische gitaar om haar boodschap kracht bij te zetten.

Wie denkt aan Haïti krijgt al dadelijk een beeld voor ogen van zonovergoten, parelwitte stranden waar je in de schaduw van een palmboom en de hartverwarmende calypso sound van Harry Belafonte heerlijk kan wegdromen, nippend aan een Barbancourt cocktail. Leyla Mccalla’s muziek gaat echter veel dieper en gevarieerder in een mix van folk, delta blues, gospel, cajun met Creoolse en Afrikaanse accenten.

De bluesy opener en titelsong van haar album “Capitalist Blues” neemt je al dadelijk mee naar de straten van New Orleans op een zonnige dag tijdens de Mardi Gras parade. Haar plukkende banjo, de heerlijk gitaarnoten van Dave Hammer, de roffelende snaredrum van Shawn Myers en de diepe basnoten van de staande bas van Pete Olynciw laten de ontbrekende blazers snel vergeten en leggen het accent meer naar de droeve tekst over de grote tegenstelling tussen armoede en rijkdom. Het optreden lijkt wel een muzikale en polyglotte wereldreis. Het heerlijke uptempo en op banjo gestrumde “Manman Mwen” straalt met zijn Creoolse zinnen levendig de warme moederliefde uit, het met slidegitaar doorkruiste “Mize Pa Dous” laat je heupwiegend over Haïtiaanse stranden dwalen en het vrolijke “Lavi Vye Neg” loopt over van Afrikaanse levensvreugde, nog versterkt door het uniek, single-note gitaarspel van Hammer. Het helende en rustgevende “Fey Yo” voert ons dan weer terug naar de genezende voodoo cultus van Haïti en zorgt voor een warm meezing moment. Ook op cello weet Leyla iedereen te beroeren, zowel tokkelend in het in tristesse badende “Salangadou” als dreunend in het donkere, mysterieuze “Girl”, dat een ware begrafenisstemming meekrijgt.

Leyla is een boeiende verteller en weet haar engagement in de songs goed te duiden. Zo krijgt de soulvolle trage blues “Heavy As Lead” een heel andere, letterlijke betekenis wanneer je hoort dat haar kinderen een veel te hoog loodgehalte in het bloed hadden door de dikke lagen oude verf die haar houten huis sierden. In het dreigend klinkende “Aleppo” met drammende drums en bas en een scheurgitaar die je ziel uit je lijf rukt hoor je bijna letterlijk de bommen inslaan en was ze dermate geschokt door de afgrijselijke beelden die op Facebook circuleerden, dat ze tot tranen toe bewogen was door deze hartverscheurende en desastreuze oorlogstoestanden. Het aangrijpend gezongen “Day For The Hunter, Day For The Pray” klinkt dan weer opgewekt en hoopvol ondanks zijn schrijnend actueel vluchtelingenthema dat destijds de Haïtiaanse vluchtelingen ook teisterde.

Wanneer Leyla de avond dansend afsluit met de funky, Afro maar ook Oriëntaals klinkende nieuwkomer “Le Bal Est Fini” hebben we zonder het ons te beseffen een hoop levenslessen meegekregen. Het zijn artiesten zoals Leyla McCalla die met hun muzikale boodschap de mensen tot nadenken stemmen en het onrecht aanklagen met hoop op een betere wereld. Hopelijk draagt ze bij tot één van haar dromen, a “Changing Tide” en volgen velen haar voorbeeld.

Yvo Zels

Foto's © Yvo Zels